ویرایش و تحلیل

از

ربابه نون

۱

خانه  خالی
 بود  و  خوان
 بی آب و نان

و

 آنچه

 بود،

 آش دهن سوزی

 نبود

این شب است، آری، شبی بس هولناک

لیک پشت تپه هم روزی نبود

باز ما ماندیم و شهر بی تپش

و آنچه کفتار است و گرگ و روبه است

 گاه می‌گویم:
 فغانی بر کشم»

باز می بینم صدایم کوته است

معنی تحت اللفظی:

هم

خانه

از 

سکنه

خالی بود

و

هم

سفره

از 

آب و نان.

آنچه

که

در

خانه و خوان

بود،

چیز به درد بخوری نبود.

شب هولناکی

بود.

پشت تپه هم اما روزی نبود.

سکنه خانه

ما 

هستیم 

و 

کفتارها و گرگ ها و روباه ها.

دلم می خواهد هواری بکشم.

ولی

چه کنم که صدایم کوتاه است

و 

به

جایی نمی رسد.

۲

خانه  خالی
 بود  و  خوان
 بی آب و نان

این مصراع شعر اخوان جوان

به

لحاظ صنعت شعری

شاهکاری

است:

حرف خ» در واژه های خانه و خوان و خالی

شیوایی خاصی بدان بخشیده است

و

آدم

را

به

یاد بیت معروف زیر 

می اندازد:

خیزید و خز آرید که هنگام خزان است

باد خنک از جانب خوارزم وزان است.

۳

خانه  خالی
 بود  و  خوان
 بی آب و نان

و

 آنچه

 بود،

 آش دهن سوزی

 نبود

اخوان جوان

در این بیت شعر

فقر مطلق کشور

را

تصور و تصویر می کند.

او

چیز امید انگیزی در دیدرس نمی بیند.

۴

این شب است، آری، شبی بس هولناک

لیک پشت تپه هم روزی نبود

اخوان جوان در زندان

نه

در

کشور 

چیزی جز ظلمت

 می بیند 

و 

نه 

در 

جهان.

پسیمیسم

(بدبینی)

تار و پود ذهن اخوان جوان

را

تسخیر کرده است

که

پس از پیروزی کودتا

همه گیر بوده است.

دلیل این پسیمیسم همه گیر

چه بوده است؟

۵

باز ما ماندیم و شهر بی تپش

و آنچه کفتار است و گرگ و روبه است

اخوان

برای تحقیر امثال خود و سکنه زنده کشور

آنها

را

با

جانوران معینی 

(کفتار و گرگ و روباه)

مورد مقایسه قرار می دهد.

این 

همان اخوانی

است

که

در

ستایش از گرگ و تحقیر سگ

شعری ترجمه کرده است.

همان گرگ محبوب

اکنون

منفور گشته است.

ما

در این بیت شعر

با

آنتی ناتورالیسم اخوان

اشنا می شویم.

این

اما

به

چه معنی است؟

۶

باز ما ماندیم و شهر بی تپش

و آنچه کفتار است و گرگ و روبه است

این

ضمنا

بدان معنی است

که

آنتی هومانیسم 

(توده ستیزی)

خواه و ناخواه

با

آنتی ناتورالیسم

(طبیعت ستیزی)

دست در دست می رود.

۷

 گاه می‌گویم:
 فغانی بر کشم»

باز می بینم صدایم کوته است

اکنون

از

جهان بینی» و میدان بینش اخوان جوان در زندان

پرده برمی افتد:

اخوان جوان

فقط

خود

را

به

عنوان کاره ای

می بیند.

یعنی

جهان 

را

در

شخص شخیص خویش

خلاصه می کند.

این بدان معنی است

که

ما

با

اگوسانتریسم (خود مرکزبینی) و اگوسانترالیسم (خود مرکز سازی) پسیمیستی

سر و کار داریم.

ادامه دارد.

پروفسور دکتر 

ولفگانگ ایشهورن

اریش هان
مانفرد پوشمن
روبرت شولتس
هورست تاوبرت

و

دهها تن دیگر
(۱۹۶۹)

برگردان
شین میم شین  

انگیزش

(موتیواسیون)

ادامه

۵۳

·    مسئله در رابطه با منافع فرق می کند.

·    البته فقط در صورتی که حرف از منافع سوبژکتیو در بین باشد.

·    حرف از منافعی در بین باشد که فرد بدان واقف شده است.

۵۴

·    این منافع به طرز خاصی آماجگرا هستند و می توانند به مثابه انگیزه عمل، وارد صحنه شوند.

۵۵

·    قضیه با آرزوها و تمایلات دقیقا تعیین شده نیز از همین قرار است.

۵۶

·    اما برعکس، ما نباید از احساسات، مثلا از عشق، کین، وفاداری، رضایت و غیره به عنوان انگیزه و یا محرکه عمل دم بزنیم.

·    برای اینکه آنها فاقد خصلت هدفمندند.

۵۷

·    احساسات، سمپاتی و آنتی پاتی نسبت به شخص معینی و یا پدیده معینی می توانند نیات و تصورات آماجی را به طرز تعیین کننده ای تحت تأثیر قرار دهند.

۵۸

·    احساسات، سمپاتی و آنتی پاتی نسبت به شخص معینی و یا پدیده معینی چه بسا بنیان مهمی برای انگیزه ها هستند.

۵۹

·    اما عشق به کار به عنوان مثال نمی تواند دلیل محرک بی واسطه ای برای کارآیی های (خدمات کاری) خوب باشد.

۶۰

·    تنها تمایل ناشی از تجربه، تمایل رشد یافته در رابطه تنگاتنگ شخصیت غنی ساز نسبت به کار در زمینه تحقق دوباره بخشیدن به این احساس و تجربه مجدد آن، تأثیر محرک دارد.

۶۱

·    در رابطه با اعتقادات و موضعگیری ها  نیز قضیه از همین قرار است.

۶۲

·    این نظر که در سیستم جامعه ای سوسیالیسم  میان منافع شخصی و منافع جامعه ای انطباق دم افزون وجود دارد، تأثیر انگیزشی بیواسطه بر موضع کسی نسبت به کار ندارد.

۶۳

·    این آماجگزاری مبتنی بر این درک در رابطه با اثرگذاری شخصی بر تشکیل انطباق  میان منافع شخصی و جامعه ای است که محرک علاقه به کار می گردد.  

ادامه دارد.

تحلیلی

از

ربابه نون

  علی‌اکبر دهخدا

(۱۲۵۷ ـ ۱۳۳۴)

محل زندگی تهران، چهارمحال و بختیاری، وین، سوییس، استانبول

آثار

 لغت‌نامه دهخدا

امثال و حکم

۱

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/41

۲

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/47

۳

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4193

۴

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4202

۵

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4216

۶

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4221

۷

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4224

۸

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4241

۹

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4249

۱۰

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4257

ادامه دارد.

  علی‌اکبر دهخدا

(۱۲۵۷ ـ ۱۳۳۴)

محل زندگی تهران، چهارمحال و بختیاری، وین، سوییس، استانبول

آثار

 لغت‌نامه دهخدا

امثال و حکم

تحلیلی

از

ربابه نون

۱

صد بار نگفتم که خیال تو محال است

تا نیمی از این طایفه محبوس جوال است

ظاهر شود اسلام در این قوم، خیال است

هی باز بزن حرف پراکنده،

 آکبلای

هستی تو چه یک دنده و یک پهلو، آکبلای

معنی تحت اللفظی:

من بارها به تو گفتم که تحقق ایدئال های تو محال است.

چون تا زمانی که ن جامعه زندانی گونی اند،

ماهیت اسلام

به

 این جماعت 

آشکار نخواهد گشت.

تو

اما

از 

فرط یک پهلویی و یک دندگی

به

پرت و پلا  گویی

ادامه می دهی.

دهخدا

در این بند شعر

آکبلای

(روشنگران)

را

به

طنز

مورد خطاب قرار می دهد

و

ضمنا

به

انتقاد اجتماعی

ادامه می دهد:

۲

صد بار نگفتم که خیال تو محال است

منظور دهخدا از خیال،

ایدئال

است.

ایدئال انقلابی

است.

دهخدا

در این مصراع شعر

دیالک تیک اوتوپی و واقعیت

را

به

شکل دیالک تیک خیال و رئال بسط می دهد

و

رئالیته گشتن ایدئآلیته

را

محال می داند.

چرا و به چه دلیل؟

۳

تا نیمی از این طایفه محبوس جوال است

ظاهر شود اسلام در این قوم، خیال است

دلیل محالیت (محال بودن) واقعیت یابی ایدئال های روشنگری

ناشناخته ماندن ماهیت اسلام

است.

آنچه

که

خرافی 

جلوه گر می شود،

از سر تا پا

علمی

است.

اسلام 

(و ادیان بزرگ دیگر)

ماهیتا

انقلابی

است.

اسلام

به

مثابه ایده ئولوژی فرماسیون اقتصادی برده داری

به

توسعه نیروهای مولده

مدد رسانده است

و

جامعه بشری

را

به

جلو برده است.

درک ماهیت اسلام

یعنی

درک قوانین و قانونمندی های عینی جامعه بشری.

دهخدا

خود

بیشک

به

محتوای معنوی شعر خود

وقوف ندارد.

ولی

وقوف و عدم وقوف شاعر به معنای شعرش

تعیین کننده

نیست.

دلیل امکان ناپذیری ظاهر گشتن اسلام به این قوم

به

نظر دهخدا

انقیاد نصف جمعیت کشور

(ن)

است.

دهخدا

برای توضیح تصویرمند انقیاد ن

از

مفهوم حبس در جوال

بهره برمی گیرد.

جوال

گونی ضخیمی برای  حمل مثلا زباله های تر و تازه

است.

طنز دهخدا

خیلی قوی 

است.

حبس نصف جمعیت کشور در جوال

ضمنا

به

معنی زباله کردن و زباله تلقی کردن ن

است.

۴

صد بار نگفتم که خیال تو محال است

تا نیمی از این طایفه محبوس جوال است

ظاهر شود اسلام در این قوم، خیال است

دهخدا در این بند شعر

دلیل محالیت تحقق ایدئال های انقلابی

را

در

خرافه حجاب ن

می داند.

ضمنا

کشف حجاب و کشف ماهیت اسلام

را

پیش شرط تحقق ایدئال های انقلابی می داند.

یعنی

توسعه جامعه

را

در

 گرو توسعه شناخت و شعور

می داند.

بر اساس همین طرز نگرش بوده

که

دهخدا

در حوالی سال ۱۳۳۰

جنبش مبارزه با بیسوادی

را

با 

ارسال پیامی به ملت ایران

پدید می آورد.

بنا بر پیام دهخدا

هر

باسوادی

باید در جهت سوادآموزی به بی سوادی 

اکتیو شود.

این پیام دهخدا

مورد استقبال عظیم از سوی حزب بزرگ توده قرار می گیرد.

در نتیجه هزاران کلاس مبارزه با بیسوادی در هر گوشه و کنار کشور تشکیل می گردد

و

بقایی کثافت

نامه ای سرشته به تحقیر و توهین 

 به 

دهخدا 

می نویسد

و

او

را

پیر مرد

یعنی پیر خرفت و خر

خطاب می کند.

البته دهخدا هم جواب بقایی کثافت را درجا می دهد:

من عمری خدمت پیران کرده ام

و

اکنون

در

ایام پیری

نیازی به پند جوانان ندارم.»

(نقل به مضمون)

۵

هی باز بزن حرف پراکنده،

 آکبلای

هستی تو چه یک دنده و یک پهلو، آکبلای

مشخصه روشنگران در این شعر دهخدا

اما

پیگیری سرسختانه آنها در امر روشنگری

است

که

بی اعتنا به پند این و آن

به

روشنگری

ادامه می دهند.

ادامه دارد.

شین میم شین

نه اندیشه مادرزاد وجود دارد

و

نه اندیشیدن مادرزادی.

اندیشیدن

را

باید مثل هرعلم،

در روندی دشوار فراگرفت.

شیخ سعدی

(۱۱۸۴ ـ ۱۲۸۳ و یا ۱۲۹۱)

(دکتر حسین رزمجو: بوستان سعدی، ص ۱۵ ـ ۲۲)

حکایت سوم

۱

   دلیر آمدی سعدیا، در سخن

چو تیغت به دست است، فتحی بکن

معنی تحت اللفظی:

سعدی

در عرصه سخن

خیلی گستاخ گشتی.

حالا

که

تیغ سخن را در دست داری،

فتحی

هم

بکن.

سعدی

در این بیت شعر،

خود

را

سرداری در میدان مبارزه ایده ئولوژیکی استنباط می کند.

سرداری مسلح به تیغ سخن

و

قادر به فتح سنگرهای ایده ئولوژیکی دشمن.

این بدان معنی است

که

سعدی

به

فرم ایده ئولوژیکی مبارزه واقف است.

۲

بگو آنچه دانی،

که

حق،

گفته

 به

نه

رشوت ستانی

و

 نه

عشوه ده

معنی تحت اللفظی:

هر چه می دانی، بگو.

گفتن حق

بهتر از نگفتن آن است.

به ویژه توسط تو

که

نه

رشوه خوری

و

نه

عشوه فروش.

سعدی

در این بیت شعر

دیالک تیک رشوه و عشوه

را

توسعه می دهد.

اما

منظور شیخ از عشوه دهی چیست؟

عشوه

ضمنا

به

معنی انجام کاری، بدون استفاده از زبان است.

منظور سعدی

هم

همین است:

سعدی

نمی تواند اندیشه اش را تبیین ندارد.

برای اینکه خداوند سخن

است.

یعنی

به

لحاظ بضاعت مفهومی

کم و کسری ندارد.

رشوه

هم

با

عشوه

رابطه دیالک تیکی

دارد:

رشوه برای تحمیل سکوت (کتمان اندیشه ای) به کسی داده می شود.

است.

رشوه

حق السکوت

است.

ولی

عشوه

برای تحمل داوطلبانه سکوت

است.

برای پرهیز از تبیین اندیشه

است.

سوبژکت رشوه

بیگانه ای است

ولی

سوبژکت عشوه

خود فرد

است.

در

عشوه

اندیشه جامه عمل می پوشد،

بدون اینکه جامه کلام بپوشد.

در

رشوه

کس دیگری می خواهد که فرد مورد نظر سکوت کند.

در

عشوه

خود فرد مورد نظر

داوطلبانه سکوت می کند

و

به

عوض سخن

عمل می کند:

ناز می کند

و

عشوه می ریزد.

ادامه دارد.

ویرایش و تحلیل

از

ربابه نون

جستاخیز ملی 

غلامعلی لقایی

ز بس برگشته اینجا چیز ملی

بود هر گوشه رستاخیز ملی

توجه کن که شلوارت نماند

گرو بر روی رخت آویز ملی

کلاهت را نچسبی

 گر دودستی

ربایند از تو با یک خیز ملی 

ز بیکاری بشین در پای دیوار

بزن چرت غرورآمیز ملی

بگو: 

قانون»

 ولی

 بپا که یکهو

نری آن تو، به دستاویز ملی

حریف آب 

تو

 را 

هم 

پولکی کرد

به نام چشمه و کاریز ملی

اگر دیدی که جیبت گشته خالی

تشکر کن از این واریز ملی

مکن حیرت اگر بینی در این باغ

شلنگ و جفت و جستاخیز ملی 

که بلعد رند ملی در بزنگاه

خیار ملی از جالیز ملی

مکن از رشوه ملی تغافل

چو بنشستی به پشت میز ملی 

ز من بشنو حذر کن تا توانی

ز چشم حیز یعنی چیز ملی!

پایان

ادامه دارد.

سایه های شب

فریدون توللی

ویرایش و تحلیل

از

ربابه نون

جغد می خواند و کابوس ِ شب از وحشت ِ خویش

چشمها دوخته بر شعله ی شمعی بی نور

باد می غرد و می آورد آهسته به گوش

ناله ی جانوری گرسنه از جنگل ِ دور

آسمان تیره و سنگین چو یکی پاره ی سرب

می فشارد شب ِ هول افکن و بیم افزا را

می کشد دست، شب تیره به دیوار ِ جهان

تا مگر باز کند "روزنه ی فردا " را

می خورد گاه، یکی شاخه ی خشکیده به شاخ

وندر آن ظمت ِ شب می گسلد بند ِ سکوت

استخوان می شکند مرگ

 تو گویی

 ز حیات

یا تنی مرده، تکان می خورد اندر تابوت

خسته از طول ِ شب و رنج بیابان، 

شبگرد

رفته در پای یکی کلبه ی فرسوده به خواب

چپق از دست رها کرده و بس اختر ِ سرخ

که روان در کف ِ باد است ز هر سو به شتاب

گاه، آوای مناجات ِ ضعیفی از دور

می زداید ز دل ِ غمزده زنگار ِ فسوس

می کند پارس سگی بر شبحی هول انگیز

خفته ای می جهد از خواب ز گلبانگ ِ خروس

در پلاسی سیه، آنجا به تبی گرم و سیاه

تن رها کرده و جان می سپرد بیماری

باد می نالد و در پت پت ِ غمگین ِ چراغ

سایه ی مرگ، نمایان شده بر دیواری

کودکی خفته، ز رؤیای شگفتی در خواب

آنچه از دایه شنیده است، به چشمش شده راست  

غولی آویخته دم بر در ِ غاری تاریک

می زند نعره که این بچه ی لجباز کجاست !؟»

گاه، در خش خش ِ پر همهمه ی برگ ِ درخت

رهزنی می جهد از گوشه ی دیوار به زیر

مادری می پرد از گریه ی طفلی از خواب

کودکی می مکد آهسته ز ی شیر

می جهد گاه، شهابی ز دل ِ سرد ِ سپهر

چون گمانی به دلی یا به سری سودایی

یا یکی قطره ی لغزنده و سوزان ِ سرشک

که تراوش کند از دیده ی نابینایی

در دل ِ تیره ی اصطبل، ستوری رنجور

می کشد شیهه و سم می زند آهسته به خاک

هیکلی می رود از گوشه ی باغی تاریک

روبهی می جهد از روزن ِ گوری نمناک

گاه، نالان ز بُن ِ کوچه، گدایی بیدار

سرفه ای می کند از رفتن پایی موهوم

شیونی گرم به پا می شود از خانه ی دور

آتشی سرد برون می جهد از خنده ی بوم

دور، آنجا به سر کوه، یکی شعله ی سرخ

می زند چشمک و می افسردش گاه شرار

اهرمن بسته مگر دیده به تاریکی شب

یا ستاره است که خون می دودش بر رخسار؟

دختری، گاه ز بی تابی ِ عشقی جانسوز

می شکافد دل ِ شب را به قدم های خموش

سایه ای زیر ِ بلوطی کهن، اندر خم ِ راه

دست می گیرد و می افشردش در آغوش

گاه، زندانی ِ فرسوده ای از محنت و رنج

می کشد نیمشبان رشته ی ناقوس ِ سکوت

می رود شیون ِ ماتم زده ای تا به سپهر

می شود زاری ِ دلسوخته ای تا ملکوت

شاعری، در بر ِ شمعی، سر ِ شوریده به دست

می زند خط به سر ِ بیتی و می خواند باز

چشم ِ افسونگری از موج ِ غم آلود ِ خیال

می درخشد به ضمیرش، چو یکی چشمه ی راز

گاه، آهنگ ِ غم انگیز ِ سه تاری آرام

می کند قصه ز بیتابی ِ دلباخته ای

یا که در شرشر ِ خواب آور ِ جوی از سر ِ بید

می زند نغمه به تاریکی ِ شب فاخته ای

در یکی حجره ی آراسته، در نور ِ بنفش

سیر و آسوده فروخفته توانگر به پرند

لیک در حسرت ِ نان، گرسنه، بر توده ی کاه

جوع، دل می گزدش در شب ِ تاریک و بلند

گاه، شیطان ز سیه کاری ِ خود سر خوش و مست

دل تهی می کند از قهقهه ای ناهنجار

رعد می غرد و می پیچدش آواز به کوه

برق می خندد و می ریزدش از خنده شرار

نرم نرمک، ز درخشندگی ِ اختر ِ صبح

می رود مستی و می کاهدش از رونق و تاب

می شود سینه ی شب باز، چو دودی ز نسیم

می شود پرده ی غم دور، چو بادی ز سراب

ناگه از کوره ی خورشید یکی اخگر ِ سرخ

می پرد موج ن بر سر ِ کهسار ِ کبود

کبک می خواند و شب می رود آهسته به راه

صبح می خندد و قو می رود آهسته به رود.

پایان

ادامه دارد.

جمعبندی
از
مسعود بهبودی

۱۵۱

قسمت اول

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4268

قسمت دوم

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4269

۱۵۲

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4274

۱۵۳

قسمت اول

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4283

قسمت دوم

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4284

۱۵۴

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4290

۱۵۵

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4296

۱۵۶

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4298

۱۵۷

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4303

۱۵۸

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4310

۱۵۹

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4327

۱۶۰

 http://mimhadgarie.blogfa.com/post/4328

ادامه دارد.

جمعبندی

از

مسعود بهبودی

ذهن

آیینه عین است

و

آسمان

آیینه زمین

۱

جنت

در

صور متنوع

واقعا

در زمین وجود داشته است

۲

جنت

اما

به

جهنم

استحاله یافته است

۳

جهنمی

که

به صورت نطفه

در بطن جنت

رشد کرده است و آن را نفی کرده است.

۴

جهنمی که در پله متعالی توسعه جامعه بشری

به نوبه خود

نفی خواهد شد

و

به

جنت

با

کیفیت متعالی تری

استحاله خواهد یافت

۵

قانون دیالک تیک نفی نفی همین است:

نافی منفور اول

خود

منفور خواهد شد

و

به نوبه خود

نفی خواهد شد.

۶

نفی

به

قول هگل

همیشه معین است

۷

نفی

همیشه

نفی دیالک تیکی است

و

نه

نفی مکانیکی

خرکی

کی

۸

تراژدی های روانسوز یونان باستان

در سوگ کمونیسم آغازین

(جنت واقعا موجود در زمین غمین)

بوده اند.

۹

و جامعه طبقاتی

مثلا فرماسیون برده داری

جهنم واقعا موجود بوده است.

۱۰

جنت و جهنم از زمین به آسمان

رفته اند

از عین به ذهن رفته اند.

مریم بهاری

من مریم هستم

نوه آبا

هدفم از ایجاد این پیج

آشنا نمودن شما با تهران قدیم است من و آبا شما را میبریم توی کوچه پس کوچه های تهران قدیم داخل خانه های قدیمی شصت یا هفتاد سال قبل .

ماجراهای منو آبا را دنبال کنید تا خودرا درطهران قدیم سوار ماشین دودی، باغ طوطی، کافه نادری، قنادی یاس بهارستان بیابید.

۱

ما با اثری از مریم بهاری

چند ساعت قبل آشنا شده ایم

و

ارزیابی مان در حد چند سطری است که از قصه ای از قصص او خوانده ایم.

۲

مریم بهاری

به

نظر ما

از سر تا پا

نویسنده است.

۳

به عبارت دقیقتر

هنرمند است.

۴

هنر یکی از فرم های متنوع شناخت و شعور است.

۵

هنر

مثل علم (فیزیک، شیمی، ریاضی، بیولوژی و غیره) است که فرم دیگری از شناخت و شعور است

۶

هنر

مثل فلسفه است که فرم دیگری از شناخت و شعور است

۷

هنر

مثل فقه و یا تئولوژی و یا میتولوژی (علم الاساطیر) است که فرم دیگری از شناخت و شعور است

۸

تفاوت اثر هرنی با اثر علمی و فقهی و فلسفی

چیست؟

۹

شیمیست می تواند

چیزهایی شبیه همین حرف های مریم بزند:

پیج من برای آشناسازی شما با طرز تشکیل آب و نان و خر و خربزه و خرما و غیره است.

۱۰

هنرمند

اما

نمی تواند پیشاپیش بداند که اثر هنری اش چه خواهد بود.

البته اگر هنرمند باشد و نه مدعی هنرمندی.

چون هر گردی گردو نیست.

هر مدعی شاعری

شاعر نیست

هر چیز منظوم

شعر نیست.

۱۱

اثر هنری

اصولا و اساسا

خودجوش است ونه حساب شده و پیشاپیش تعیین شده و آگاهانه.

۱۲

کسی برای یادآوری و معرفی شهری و یا روستایی و یا کسی و چیزی

قصه نمی نویسد

شعر نمی سراید

نقاشی نمی کشد

تندیس نمی سازد

تصنیف نمی سازد

ترانه نمی خواند

تاز نمی زند.

در غیر این صورت

اثرش

سلب هنریت

می شود.

چیزی سفارشی می شود

چیزی صنعتی و فنی می شود.

تندیس ساز به کوزه گر

تنزل می یابد.

نویسنده به عریضه نویس تنزل می یابد.

۱۳

آثار هنری به هنرمند

تحمیل می شوند.

یعنی به دلخواه

تشکیل نمی یابند.

۱۴

شاعر اگر شعری را نسراید

شاید جنون بگیرد.

۱۵

فرق شاعر با شارلاتان همین جا ست.

۱۶

فرق قصه نویس با عریضه نویس همین جا ست.

۱۷

این روح دستخوش آشوب هنرمند است که او را به نوشتن برمی انگیزد.

۱۸

قصه او

تقطیر محتوای تلنبار شده ی روح دستخوش جوش و خروش و غلیان و فوران و آشوب است

۱۹

عظمت و اهمیت آثار هنری هم همین جا ست.

۲۰

در آثار هنری طبیعت و جامعه و انسان

بازتولید هنری می شوند.

۲۱

تندیس نیما

چیزی بیشتر از نیما ست.

۲۲

تدیس نیما = نیما + نتیجه انعکاس نیما در آیینه روح هنرمند تندیس ساز

۲۳

تندیس نیما = بازتولید نیما در فرم هنری اش است

چیزی بیش از نیما ست

۲۴

خلایق خیال می کنند که قصه برای تفنن تحریر می یابد و خوانده می شود

به همین دلیل زیر شعرو قصه و تندیس و نقاشی و ترانه